Lot stratosferyczny miał charakter wyczynowy, wynikał z chęci ustanowienia rekordu wysokości w locie balonem. Oficjalnie podnoszono również aspekt propagandowy, który wiązał się z budową i startem „Gwiazdy Polski”. Trzecim czynnikiem były badania naukowe. Ich wynikami żywo interesowało się wojsko, które przewidywało powstanie w niedalekiej przyszłości samolotów zdolnych do lotów stratosferycznych.
Program lotu przygotowała Rada Naukowa w skład której wchodzili profesorowie uczelni wyższych i instytutów z całej Polski. Zadania wyznaczone ekspedycji obejmowały pomiary aerologiczne i badania ozonu, promieniowania kosmicznego, składu chemicznego powietrza oraz drobnoustrojów w strato-sferze. Aparaturę badawczą wykonano w zakładach: Politechniki Warszawskiej, Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Górniczej w Krakowie oraz w Instytucie Lotnictwa we współpracy z Instytutami Radiotechniki i Łączności.
Za realizację programu lotu stratosferycznego odpowiadali – kpt. Z. Burzyński – oficer 2. Batalionu Balonowego w Legionowie, uczestnik wszystkich polskich lotach wysokościowych w latach 1933–1938 oraz dr K. Jodko-Narkiewicz – fizyk i alpinista, na przełomie lat 1933 i 1934 kierownik pierwszej polskiej wyprawy w Andy. Wspólnie ze Zbigniewem Burzyńskim odbył trzy rekordowe loty wysokościowe.
