Pierwsza koncepcja stratostatu powstała według wskazówek prof. A. Piccarda już w 1935 r. i była efektem współpracy polsko-szwajcarskiej. Zgodnie z nią powłoka balonu miała składać się z dwóch kul, nasadzonych jedna na drugą (tzw. czapka Piccarda). Górna, mniejsza kula miała być napełniona przy starcie i unieść swobodnie zwisającą główną powłokę. Nie było jasne, czy po napełnieniu dolnej powłoki górna kula ma zostać odrzucona jako balast, czy ma być przytwierdzona na stałe jako integralna część powłoki.
Z biegiem czasu z koncepcji Piccarda zrezygnowano i wdrożono w życie projekt inż. Józefa Paczosy. Zgodnie z nim powłoka miała owoidalny kształt. Projekt był skomplikowany konstrukcyjnie i techno-logicznie, ale miał zapewnić osiągnięcie wyższego pułapu w krótszym czasie. Do zbudowania gondoli stratostatu wybrano Wytwórnię Akcesoriów Lotniczych i Samochodowych „Motolux” w Warszawie, która miała własne biuro konstrukcyjne kierowane przez inż. Jana Szala.
W celu osiągnięcia minimalnej masy własnej powłokę wykonano z niezwykle lekkiego materiału, którym wcześniej zainteresował się prof. Piccard, natomiast gondola miała być zbudowana ze stopów lekkich metali.