Gondola balonu miała być zamkniętą hermetycznie kapsułą, która pełniła funkcję laboratorium i kabiny dla załogi lotu. Zamówienie jej wykonania otrzymała Wytwórnia Akcesoriów Lotniczych i Samochodowych „Motolux” w Warszawie. Firma ta realizowała zlecenia dla wojska, a jej działalność obłożona była klauzulą informacji niejawnej. Główny konstruktor zakładu inż. Jan Szal był wynalazcą synchronizatora lotniczych karabinów maszynowych.
Prace nad gondolą rozpoczęto w 1937 r. Spory problem stanowiły szwy spawalnicze, które pod dużym ciśnieniem wykazywały skłonność do przepuszczania powietrza, co groziło rozszczelnieniem kabiny. Na potrzeby budowy gondoli wynaleziono nową technologię spawania zapewniającą wytrzymałość mechaniczną oraz wysoki stopień szczelności. Technika ta była tajemnicą wytwórni i nie została nigdy ujawniona, nawet w drodze opatentowania.
Gondolę wyposażono w system dostarczania tlenu i regeneracji powietrza pochłaniający parę wodną i dwutlenek węgla. Dla utrzymania wewnątrz gondoli temperatury od 0 do 10°C jej płaszcz pomalowano w biało-czarne pasy, które zapobiegały nierównomiernemu nagrzewaniu powierzchni. Jako zabezpieczenia przy lądowaniu służyły: wykonany z wikliny pierścień amortyzacyjny, samoczynnie wyzwalany system spadochronów, dodatkowe spadochrony dla załogi oraz dwie klapy awaryjne. Całość konstrukcji wykonanej z duraluminium i metali lekkich ważyła zaledwie 140 kg.
